Ferry Meewisse in India

Vanmorgen zat ik om tien uur fris en wel klaar. Gisterenavond had ik aangekondigd er wat extra vaart achter te willen zetten, omdat er nog veel te doen is.
De meneer van het modellenmaken komt over een half uurtje, kreeg ik te horen. Deze mededeling werd desgevraagd herhaald tot vier uur. Daarna veranderde het bericht in; hij komt vandaag niet meer.
O.
Daarna maakte ik een fijne wandeling. Het is hier mooi.
En omdat er verder niets te doen is kan ik hier nu vertellen wat ik over de moestuin van de vrouw van de baas heb geleerd. Zo weet ik nu hoe een aubergine eruit ziet. Hoe een mango eruit ziet. En hoe bloemkool groeit.
Op die laatste ligt, tegen de tijd dat ie volgroeid is en er appetijtelijk uitziet, een grote steen, zodat de hier en daar rondwandelende koeien er niet van snoepen. Wat het natuurlijk vooral vertelt is welk idee dat de mensen ongeveer van het buitenland hebben. Bijna niemand is hier ooit over de grens geweest, die hier een paar honderd kilometer verderop is, laat staan verder de wereld in. Wat overigens niet wil zeggen dat ik me niet verbaas. Ik verbaas me de hele dag door, alleen niet over bloemkool.
Dan nog een uitspraak van meneer Walia over het drukke luidruchtige verkeer: toeteren is hier geen belediging, maar als je niet toetert, zul je beledigd worden. Dus toeter je voor de zekerheid maar naar iedereen die je tegenkomt, want je weet nooit wat de ander van plan is. Dat is best vaak als je bedenkt dat het hier zo druk is dat je eigenlijk nooit harder dan dertig rijdt. Een ander gevolg van dit gebruik is dat de redelijk nieuwe auto van meneer Tarun alleen op de claxon versleten is.
Op de foto de hier meest gebruikte taxi, op ieder hoek van de wagen kan iemand zitten.