Ferry Meewisse in India

Beste lezer,

Realiseert u zich dat u inmiddels tot een uiterst zeldzame soort behoort? Het is mijn schuld. Ik beken. Zeer lang heb ik hier niets geschreven. En toch lag het project niet stil. Er werd geproduceerd, er werd besteld, er werd gemiscommuniceerd.

Nu, na anderhalf jaar, krijgt het verhaal een nieuwe hoofdstuk: we gaan helemaal in de kleine producten. We stoppen niet met de tassen, dit is een toevoeging. Een toevoeging wegens succes. Nee, we hebben er nog lang geen genoeg van.

En dit keer zonder productieproblemen. Die zijn ons de vorige keer niet zo bevallen, dus die bestellen we er maar niet meer bij.

Zo had ik het ongeveer in gedachten: Ik laat mijn ontwerpjes vooraf zien en zodra we voet op Indiase bodem zetten, ligt er een stralend serietje vlekkeloos nagemaakte sampletjes naar ons te glimlachen en zitten de uitgeruste medewerkers er fris als een hoentje naast. Dan vinden we prachtig en milieuvriendelijk materiaal. En vervolgens slaan we een kokosnoot kapot en hebben we nog drie dagen over om te vieren dat alles zo vlekkeloos gaat.

Uiteindelijk keer ik moe maar tevree huiswaarts.

Zo. Dan ga ik nu dit scenario even naar de Indiase vrienden sturen.

Een laatste berichtje, vanuit een koud land.
Ik had me verheugd op mijn thuiskomst. En fijn was het ook. Maar toen we onze straat indraaiden, viel me ook op hoe grijs alles is. Geen uitbundig groene bomen, geen kleurige kledij. Maar ook geen tientallen op mij gerichte blikken (de neef vertelde me dat ik mij in het dorp enige bekendheid verworven had met mijn lange gestalte).
De mensen ga ik toch vast missen. Mooie, extraverte mensen. En lieve collega's die onaflatend hun best deden het me naar de zin te maken. Maar die ook sociale omgangsvormen hadden, waar ik me soms maar moeilijk mee op mijn gemak kon voelen.
Nu dan weer aan de slag ('Dus je kookt thuis zelf èn je hebt géén chauffeur... tjonge'). Of zal ik eerst nog maar even een dagje wegdromen bij deze wonderreis?

Ingewijden weten inmiddels dat alle frrry-exemplaren een uniek nummer dragen. Zo ook de tassen die we nu maken.
Ik dacht, laat ik het onder de aandacht brengen van dit idee maar even over een paar dagen verspreiden. Bij een rits kun je tenslotte nog aanwijzen waar het scheef zit, maar bij een verhandeling over nummertjes wordt dat lastiger.
Cruciaal misverstand bleek het onderscheid tussen een type tas en één exemplaar van dat type. Vooral omdat er van ieder type nog maar één exemplaar is, maar ook omdat het woord exemplaar niet echt overkwam.
Toen ik het aan drie mensen afzonderlijk had uitgelegd en die er daarna met elkaar een uitgebreide Bengaalse discussie over aangingen, merkte ik (mijn Bengaals wordt met de dag beter) dat ook deze 'rits' steeds rechter gestikt werd.
Zo zijn zo langzamerhand alle misverstanden weggewerkt. En dat terwijl we nog drie dagen hebben voor ik vertrek!
Op de foto enige collega's. Centraal de mevrouw van de kwaliteitscontrole, die tevens verantwoordelijk is voor het uitzoeken van de koekjes, die ze vervolgens bij mijn thee presenteert.

Op de foto's van de afgelopen tijd is al te zien dat hier talloze kokospalmen staan. Omdat ik nog nooit iemand in een boom heb zien klimmen om de rijpe exemplaren te plukken, vroeg ik aan de neef, 'hoeveel slachtoffers vallen er nou gemiddeld door neerstortende kokosnoten?' Het antwoord stelde me onmiddelijk gerust. Geen. Er is een lokaal volksgeloof dat voorschrijft dat de palmboom zijn noot niet op 's mens hoofd zal laten vallen. Een soort van gebod, zou je kunnen zeggen. De bomen houden zich er netjes aan, de kust is veilig.
Een foto van een palmboom zou natuurlijk heel toepasselijk zijn, maar daar hebben we er al zoveel van gehad. Dus nu vissers. De paaltjes geven de gebiedjes aan die door de verschillende vissers bevist mogen worden.
Tassennieuws: het gaat nog steeds goed.

Om een uur of zeven 's avonds wordt me een theeblaadje gebracht. Bij het inschenken kijk ik in mijn kopje en denk, fijn koffie. En dan: snifsnif... oh, toch thee. Gelukkig wordt de hoognodigde melk altijd bijgeleverd.
Een aantal gewoontes heeft men van de Britten overgehouden, maar omdat de Britten alweer zestig jaar weg zijn, zijn die gewoontes ook weer helemaal met de locale verweven. Die thee is daar een klein voorbeeld van: zo liggen er geen brownies naast (helaas), maar pittige Indische zoutjes. In het begin vond ik het wat wonderlijk, maar inmiddels ben ik er dol op. Vooral omdat de mevrouw die de thee brengt ze speciaal gaat uitzoeken en haar best best doet om me steeds met iets nieuws te verrassen. Ik word hier veel te goed verzorgd.
Meestal drentelen er overigens vrolijk wat mieren in en uit de suikerpot. En als het er àl te veel zijn, neemt ze het blad weer even mee om de mieren thuis af te zetten. We willen tenslotte niet dat ze de weg terug niet meer kunnen vinden.
Met de tassen gaat het ondertussen voortvarend. De laatste week staat op het punt aan te breken en alle modellen die ik verzonnen heb zijn in eerste versie klaar. Bij het eerste model had ik nog een lijstje van zo'n tien verbeterpunten. Bij het laatste nog maar drie, kleintjes bovendien. Het verrast me hoe soepel het gaat. De tijd moet ik een beetje in de gaten houden, maar er wordt enthousiast meegewerkt. Het is hier hartstikke fijn werken.

Ineens was daar de voering. Maar één dag later dan gepland. Dat is verrassend gunstig. Ik had al met 'toch maar na het weekend' rekening gehouden. Het maken van de uiteindelijke modellen met alle details op de goede plek kan nu in volle vaart van start gaan. Omdat ik het daar niet altijd bijster druk mee heb, zet ik mezelf af en toe even op het dak. Met zijn tweeenhalve verdieping is het gebouw een van de hoogste in de omgeving en heeft ook het daarbij behorende uitzicht. (zie kiekje)
Verder had ik nog niet verteld dat het eerder deze week plots feest was. Het Puja-festival, waarschijnlijk; hierover verschillen de meningen iet wat.
"En wat doen jullie om dit te vieren?" "Nou, niets." Heel overzichtelijk.
Overheidsinstanties en scholen zijn dicht, iedereen die dientengevolge niet hoeft te werken trekt zijn mooiste kleren aan en hangt wat rond op straat.
De boel zag er hier altijd al kleurig uit, maar nu in de overtreffende trap.

Vanmorgen maakte ik, kort na een bedaard ontbijtje op een zonnig balkon, een vreugdedansje. De problemen waar ik gisteren over schreef en die buitengewoon harnekkig leken, waren verdwenen. Alsof ze me gisteren even hadden gefopt teneinde me vandaag weer extra blij te maken.
Ik kreeg een dot van een tas in handen geduwd. Bedankt sample maker. (of zoals dat op zijn Bengaals klinkt: don'tknowwhat sample maker)